Ellerimiz buluştu rüyaların arkasında ve en soyut mekanlarda.Gerçeği yoktu gördüklerimin hatta dokunduklarımın tenlerine.Bir dünya yaratmıştım kendime tamamlayamadıklarımı ve tamamladığım ve görmek istediğim seni uykumda sarılarak terlemiş bedenime.İçimdekileri durduracak bir kelimem yokken yazmaya devam ettim,bırakmadım kalemimi parmaklarımın arasından.Oysa hiç sevmezdin yazmamı sen.Hasta eder derdin günlerini.Ama ben bırakmadım seni göreceğim güne kadar.Doyasıya bakabileceğim...O gün edeceğim dualarımı,o gün bitecek sonsuzluklar.Azalıyor sancılarımız.Günler alıştırıyor bizi yokluklarımıza,sancılara kıvrandıran.Gülebiliyorsun daha içten,başka tenleri tadabiliyorsun.Bakabilseydin gözlerimin içine,tenime dokunabilseydin,hissedebilseydin acımı,gidemezdin bu kadar kolay.Korkaktın sen ve korkaksın devamında hayatın.Kaçtın olabildiğince en uzağa ve en yakın zamanlarda.Renklerimi sevmedin ve sana sunduklarım korkuttu biraz da.Yeşillikti içerisi çünkü,gökkuşağım vardı yedi renkle sınırlı kalmayan,ölüleri toplamıştım içeri can vererek duygularına.Bize göre değildi...''Gel diyeceğim sana gel ve olabildiğince mutlu olalım...!''Bırak!Nasıl olacaksa ve neyle!Kavurur belki ama yok etmez.Kanatırdı ama öldürmez,ÖLDÜREMEZ!